Życie to za mało. Notatki o stracie i poszukiwaniu nadziei (okładka  miękka, wyd. 04.2014)

Książka wyjątkowa moim zdaniem, jeszcze nigdy wcześniej nie czytałam czegoś podobnego. Jest to zbiór różnych reportaży i historii o życiu i wszystkich jego słodkich i gorzkich urokach. Historie oczywiście wzruszają i czasem bawią, ale wszystkie są prawdziwe a to jest chyba najważniejsze, bo obecnie coraz częściej ludzie uciekają w świat fantazji zamiast skupić się na rzeczywistości, która tak wiele może nam zaoferować. Wspaniała książka.

"Życie to za mało" to emocjonalna i bardzo wzruszająca książka, nierzadko wywołująca w czytelniku ból i cierpienie. To zbiór historii, które są opowieściami o podejmowaniu trudnych wyborów i stracie w szerokim znaczeniu tego słowa - stracie życia, rodziny, przyjaciół, wiary w siebie i wiary w Boga, stracie nadziei, miłości. Książka, która uświadamia nam, jak bardzo niedoceniamy tego, co mamy.

Zbiór 24 osadzonych w Kafkowskiej atmosferze tekstów, które pochłonęły mnie całkowicie. Już dawno nie czytałam tak dobrych, pełnych empatii artykułów, w których nie ma choćby jednego zbędnego słowa. Zaangażowana Michalewicz po mistrzowsku wprowadza czytelnika w temat, który czasem jest mu znany z prasy lub telewizji, a niekiedy nie był medialny i to właśnie autorce otrzymuje ‘życie’, wypływa na powierzchnię. Reporterka jak sama przyznaje, tworzy z niezgody na rzeczywistość i z chęci jej oswojenia, wytłumaczenia. Te jej 'notatki' dotyczą w głównej mierze straty szeroko rozumianej i mają dać odpowiedź na pytanie, jak sobie z nią poradzić. Zadanie wykonała w brawurowo. w każdym swym tekście autorka portretuje nasz kraj i rodaków, niekiedy też Polaków na emigracji. Bohaterowie pochodzą z różnych grup społecznych. chwytają za serce, przykuwają uwagę tak bardzo, że nie sposób wypuścić ich z ręki. Przy zdecydowanej większości z nich miałam gęsią skórkę i czułam niedosyt zamykając książkę. Reporterka szanuje swoich rozmówców, nie ocenia ich, choć wielu ma na swoim koncie kardynalne błędy. Czuć, że to bohaterowie z krwi i kości, z różnych kast społecznych, ze skomplikowaną przeszłością, którzy walczą o siebie, ze sobą, z całym światem. Czasem są to ludzie, o których nikt nie pamięta, którzy sami o sobie najchętniej by zapomnieli, ale dziennikarka im na to nie pozwala. Ich historie stają czytelnikowi przed oczyma niczym drogowskazy, które zmuszają do głębszej refleksji i pokazują właściwy kierunek. Podejmowane przez Michalewicz tematy dobitnie ukazują, co aktualnie dzieje się w naszym kraju i jak żyje się jego mieszkańcom...
Odważnie, z empatią, prawdziwie i z wielką pasją. Polecam, to wyjątkowe teksty wspaniałej dziennikarki, której już jestem wielką fanką i której kibicuję z całego serca.

Przeczytałem na blogu Remigiusza Grzeli i poszedłem do EMPiK-u. Nie zawiodłem się:
"Iza, laureatka nagrody Grand Press w 2011 roku za reportaż o Jolancie Brzeskiej „Jolanta i ogień”, mistrzyni pierwszych zdań, wprowadzania Czytelnika w sam środek akcji, budowania tekstów jak kryminały opisała Polskę niewidoczną, nieopisaną, której odmawia się prawa do godności, którą się omija, Polskę oszukaną przez system. Bo z większości, jeśli nie z wszystkich reportaży zamieszczonych w książce, biją zaniedbania, zła praca, oszustwa państwa, które powinno działać inaczej, które powinno dawać poczucie bezpieczeństwa. To tak naprawdę opowieść o Polsce ofiar, za którymi nikt nie stoi, o które nikt – poza reporterką mającą nieomylną intuicję – się nie upomni. Temat jest, jak jest krew. Dla prasy. Ale Michalewicz, która jest wobec ludzi empatyczna idzie również za tematami, których media nie chcą. Część z tekstów w tym zbiorze nie miała szans ukazać się w druku wcześniej. Ważna i mocna książka. Cieszę się, że mogłem poprowadzić rozmowę z jej autorką". Remigiusz Grzela.

Ta książka jest wyjątkowa i szczególna. Niewątpliwie zajmuje ona w mojej bibliotece ważne miejsce. Dawno nie czytałam książki, która byłaby tak autentyczna i życiowa. Wspaniałe reportaże o miłości, życiu, śmierci czy przyjaźni niejednokrotnie mnie wzruszały, ale również rozbawiały do łez. Oprócz świetnej lektury w książce odnalazłam mnóstwo życiowych inspiracji, ale również refleksji na temat życia czy przemijania. Z każdej opisanej historii starałam się wyciągnąć coś dla siebie. Teraz chętnie wracam do tej książki, bo warto!

Każdy z 24 reportaży zawartych w tej książce jest poruszającą opowieścią o ludzkim życiu. Autorka przedstawia sprawy przykre i bolesne, niemniej istotne i dotyczące zwykłego życia i zwyczajnych ludzi, którym przyszło się zmierzyć z utratą tego, co ważne i samym sobą. Pomimo smutnej wymowy opowiadanych historii, jest to też książka o tym, żeby nigdy nie dawać za wygraną i nie tracić nadziei, której iskierka zawsze przecież gdzieś się tli.

Do tej pory miałam okazję przeczytać tylko biografię Violetty Vilas, która wyszła spod pióra autorki, ale z niecierpliwością oczekuję na tę książkę. Z doświadczenia wiem, że pozycje, które są słabo rozreklamowane są najlepsze, bo po prostu reklam nie potrzebują. "Życie to za mało" według opisu będzie podróżą po meandrach ludzkich uczuć. Mam nadzieję, że podróżą udaną.

Po prostu jest to książka o życiu, co więcej o prawdziwym życiu, a zatem odnajdziemy w niej wszystko: miłość, śmiech, szczęście, ale również smutek, śmierć i cierpienie. Ksiażka opiera się na bardzo życiowych reportażach, które sa bardzo autentyczne i wzruszające. Polecam! warto przeczytać!