Pożoga

Super trylogia

Oceniam na 3,5, ale pod względem rozwoju pióra autora z tomu na tom i tego, że uwzględnił uwagi czytelniczek, zasługuje na podciągnięcie pod 4. Jeśli macie kogoś wśród bliskich, kto lubi słowiańskie klimaty, bitki na miecz, może interesuje się Polską przed rządami Piastów i szuka lektury dla czystego relaksu, to trylogia „Wróżda” może być dobrą opcją na prezent. Po pierwszym tomie miałam zarzut do nijakiego stylu autora i drugi był już pod tym względem naprawdę niezły - Sindera zrobił ogromny postęp. Problemem było jednak to, jak w historii Draconisa traktowane są kobiety. Jeśli napiszę, że „nie najlepiej”, będzie to eufemizm. I tu wchodzi „Pożoga” cała na biało i wyraźnie mówi głosem pisarza: tak, słucham was i już szybciutko się poprawiam. W „Pożodze” do głosu dochodzą kobiety: nie jedna, nie dwie, a trzy. Każda inna, każda charakterna i każda ma swoje zadanie (którym w końcu nie jest zaspakajanie chuci panów wojów i rębajłów). I miałam taką radochę z poznawania postaci Migli, z powrotu Gnieszy, z roli Jegli w tej powieści. Dużo tu bitew, dużo krzyżowania mieczy, strzelania z łuku i mniej przyjemnych wojennych elementów. Tu przyznam, że nieco odpadałam, bo ja zakrywam oczy przy takich rzeczach. Ale myślę, że osobom, które np w serialowym GoT namiętnie wpatrywały się w ekran, kiedy rozgrywały się na nim większe i mniejsze potyczki, ten element powieści bardzo do gustu przypadnie. „Pożoga” to trzeci tom kończący trylogię i myślę, że lepiej traktować trylogię jako całość, żeby mieć pełny obraz tego, kim jest Draconis, o co chodzi ze Żmijem, z zemstą itd, ale jednocześnie wydaje mi się, że tę książkę można też czytać jako samodzielny twór.