Pokolenie Ikea

Jakiś czas temu (dość dawno) natrafiłem w "Angorze" na przedruki "Pokolenia Ikea". Publikowane wtedy fragmenty bardzo mi się spodobały i szybko zadecydowałem, że kiedyś przeczytam całość. Jakoś jednak zawsze znajdowałem sobie inne ciekawsze pozycje do kupienia, a niezbyt wygórowana cena książki sprawiała, że za każdym razem w głowie pojawiała się myśl "zawsze zdążę ją kupić". Wreszcie się zdobyłem, biblioteczkę swoją uzupełniłem o nową pozycję i przyznam szczerze, że po przeczytaniu opisu z tyłu książki (dość wulgarny, ale rzeczowy, treściwy, napisany trochę w stylu "blogowym") już zaczynałem planować, gdzie położę kontynuację "Pokolenia Ikea". Ochoczo wziąłem się za lekturę. Książka jest cienka (niespełna dwieście stron), do tego mały format i niemała czcionka sprawiały, że kolejne strony szybko przemijały, tak samo jak przemijał mój entuzjazm związany z tą pozycją. Niestety "Pokolenia Ikea" było, jak dla mnie, aż nazbyt wulgarne. Wszystko kręciło się wokół seksu, bzykania, pie*dolenia, ku*asów, c*pek i g*wna. Coś co miało być spowiedzią trzydziestokilkuletniego prawnika pracującego w korporacji było zbiorem luźnych opowiadań cynicznego faceta o jego podbojach seksualnych i fascynacji cyckami. Nie umiałbym wskazać linii fabularnej i tego o czym konkretnie jest "Pokolenie Ikea", ot taki zbiór krótkich opowiastek. Niektóre były nawet zabawne, wywołujące uśmiech na twarzy, a niektóre niestety bardzo słabe. Może ocena 4/10 jest trochę surowa, może "Pokolenie Ikea" zasłużyło na trochę wyższą ocenę w ogólnym rozrachunku, ale ja na tej pozycji srogo się zawiodłem. Miejsce, które na półce przygotowałem na kontynuację raczej przeznaczę na coś innego.

Z perspektywy kobiety wykształconej, wychowującej dzieci, ta książka to intelektualny bełkot, odpowiednik filmowej "Kac Wawy", jeśli ktokolwiek odważył się to obejrzeć. Autor jawnie kpi z czytelnika i chyba ma go za niewyżytego jaskiniowca. Czytanie "tego czegoś" było męką, dialogi niby błyskotliwe, ale miałkie, a poza tym nuda, nuda, nuda. Ile można czytać o cyckach... Zdecydowanie nie polecam. Nie kupię i nie przeczytam kolejnej części, bo to wielka strata czasu. I pieniędzy...

Dawno nie przysiadłam do książki z podejściem "zaczęłam dziś i skończę dziś, aby jutro już mieć to z głowy". Język, składnia zdań no i w końcu - treść... Wymęczyło mnie to po wielokroć (opinia subiektywna).

Chyba to nie jest to czego się spodziewałam. Znam wyrwane z kontekstu cytaty, które są mniej lub bardziej prawdziwe. Czytając Pokolenie Ikea z każdą kolejną stroną czułam wręcz obrzydzenie. Nie tylko do opisanej fikcji literackiej, co do sposobu jej przekazania. Zbyt wiele wulgaryzmów, obrażających stwierdzeń i błędnych stereotypów. Nie przeczytałam całości, odepchnęła mnie ta książka w połowie. pozdrawiam Katarzyna

"opowieść o ludziach (..)" -jeśli tak wyglądają ludzie, to jestem księdzem z podwójnymi święceniami. Nie rozumiem gdzie w tej książce jest coś godnego uwagi? Ciągłe wulgaryzmy stosowane jako przecinek, szowinizm, klasyfikacje kobiet według rozmiaru biustu itp. Litości. Po książkę sięgnęłam z ciekawości. Nigdy więcej. Jestem miłośnikiem wszelkiej literatury i nie ograniczam się, ale ta książka nie jest dla mnie nic warta. Nic nie wnosi. W dodatku przedstawienie środowiska prawniczego w sposób niesmaczny, obrzydliwy. Staniwczo nie polecam tej płytkiej opowieści. Strata pieniędzy.