Piąty elefant. Świat Dysku. Tom 24

Z Überwaldem nie ma żartów. Kraina ta już wielokrotnie była wspominana w Świecie Dysku, za każdym razem z pewną trwogą. Cudownie było ją w końcu odwiedzić, chociaż jednocześnie faktycznie strach towarzyszył mi przez całą lekturę. Według mnie "Piąty elefant" to najmroczniejsza część cyklu o Straży, o ile można użyć takiego określenia w uniwersum, w którym planeta-dysk leci przez kosmos na żółwiu... Nie wiem jak, ale jakiego absurdu Pratchett by nie wymyślił, wziąć to cuzamen do kupy i ma sens. Miał świetny pomysł z tytułowym słoniem, do tego stworzył wciągającą zagadkę kryminalną i poświęcił dużo czasu kochanemu Samowi Vimesowi. Trochę drażniło mnie, że autor jak ognia unika pokazywania jakichkolwiek romantycznych scen, daje czytelnikowi tylko delikatnie do zrozumienia, że coś takiego dzieje się w tle. Np. kiedy Angua i Marchewa mają przeprowadzić ważną rozmowę dotyczącą ich związku, narracja nagle się zmienia i jesteśmy przy zapchlonym Gaspodzie, który duma nad różnicą pomiędzy człowieczymi a psimi zalotami. Przez to w miłość pomiędzy pewnymi postaciami muszę wierzyć na słowo, ale takie bardziej neutralne przywiązanie i przyjaźń widać gołym okiem. Może dziwnie to zabrzmi, ale wygląda to tak, jakby bohaterowie dostali dużo prywatności pod tym względem. Do tej pory mi to nie przeszkadzało, ale w tej części pojawiają się wyraźne napięcia w dwóch związkach, a przez to przemilczenie wątki zostają rozwiązane jakby "za kurtyną". Polecam bardzo, nie mogę się doczekać ciągu dalszego.

Leciałam samolotem, to był długi lot, większość pasażerów wokół drzemała, czułam się niezręcznie co kilka chwil dławiąc ataki chichrania. Okazało się, że jakiś mężczyzna w sąsiednim rzędzie ma podobny problem- raz po raz gryzie własną pięść krztusząc się ze śmiechu. Nie wiem z jakiego był kraju ale postanowiłam podejrzeć co tak zabawnego czyta. Byłam przekonana, że na pokładzie ja mam najśmieszniejszą książkę. Okazało się, że on również czyta „Piąty Elefant” tyle, że w oryginale. Pokazałam Panu z daleka okładkę mojej książki, pokiwał z uśmiechem głową- oboje byliśmy gośćmi Pratchetta –cudownie bystrego autora, którego zjawiskowa wyobraźnia i dowcip wydają się wręcz doskonałe. Pratchett to bardzo mądry człowiek, ma lekkie pióro i otwarty umysł – widzi rzeczy takimi jakimi są i choć jego cięty język co i rusz daje komuś nauczkę nie usiłuje nikogo nauczać, zadowala się rolą narratora i to świetnie bo jest to z pewnością jedna z najwybitniejszych narracji XX wieku.

Terry Pratchet, jak zwykle pokazał klasę. Świetny autor, świetna fabuła, dobry humor i przystępny język, czyli same pozytywy. Powieść wciąga tak, że ciężko się od niej oderwać. Człowiek poświęca każdą wolną chwilę, żeby wrócić do lektury i zagłębić się w świat bohaterów. Jeśli nie czytaliście Pracheta, to polecam zacząć właśnie od "Piątego Elefanta".