Nemezis

Tak się zastanawiam, czy przypadkiem nie jest tak, że nazwisko ulubionego autora na okładce nowej książki , poza oczywistą ekscytacją, nie skrywa także odrobiny niepokoju? No bo wiadomo, że zawsze w takiej sytuacji liczymy na to, że będzie lepiej niż dobrze i że nasze oczekiwania z każdym kolejnym tytułem wzrastają. A Maciej Siembieda przyzwyczaił mnie do tego, że trzymając w dłoniach książkę sygnowaną jego nazwiskiem otrzymuję coś więcej niż ciekawą opowieść . Dostaję coś, co wykracza poza wszelkie ramy zarówno gatunkowe, jak i percepcyjne. Tak więc przyznaję, że po doskonałym „Katharsis” ekscytowałam się i obawiałam jednocześnie. Zatem, czy można nakreślić historię lepszą od doskonałej? Otóż… można! Autor po raz kolejny udowadnia, że posiada niezwykły dar. Bo to już jest coś więcej niż talent. Po raz kolejny uwydatnia się także Jego szacunek do języka, do samej opowieści i przede wszystkim do czytelnika. Oczywistym jest także szacunek do historii. Bo i tu, jak zawsze, przeplata rzeczywiste wydarzenia z literacką fikcją. I po raz kolejny czytając posłowie, trudniej uwierzyć w te, które są historycznymi faktami. Dla mnie „Nemezis”, to przede wszystkim opowieść o sile miłości - jej odcieniach i …cieniach. To także opowieść o zemście, która staje się celem samym w sobie i przysłania świat, skazując na życie w jej mroku. Opowieść o tym, że w świecie naznaczonym wojną łatwo zachwiać nie tylko systemem wartości... Opowieść pokazująca, że w tak trudnych czasach przesuwają się wszelkie granice, łącznie z tymi wyznaczającymi człowieczeństwo. Uprzedzam, że po lekturze zostaniesz z kołaczącymi się w głowie pytaniami: czy warto, tak za WSZELKĄ cenę, gonić za wytyczonym niegdyś celem? Czy warto pozwalać urażonym ambicjom i zranionym uczuciom zagnieżdżać się w sercu i duszy? Czy nie lepiej otworzyć się na nowe możliwości bez pielęgnowania tego, co już minęło i co nas niszczy od środka? Tylko jak teorię przemienić w czyn, gdy tyle zmiennych dookoła? Czy tak się da…? Ach… mogłabym teraz wyrażać zachwyt okrzykami, ale to „(…)słowa wymawiane szeptem są znacznie bardziej donośne niż te krzyczące z głośników (…)” więc cichutko tylko powiem: przeczytaj, bo warto jak nie wiem co! 🖤

recenzja również na www.czytaska.pl Każda kolejna książka Macieja Siembiedy pozostawia mnie na kilka dni w trudnym do opisania stanie. Głowa jest pełna historii, które wybrzmiewają i nie pozwalają myśleć o niczym innym. Jednocześnie trzyma mnie blokada pisania, wywołana zachwytem nad kunsztem Autora. Na „Nemezis” czekałam od momentu zamknięcia „Katharsis”. Mimo że autor wtedy nie zapowiadał kontynuacji, że zdawało się że to zamknięta historia, to ja zaczęłam czekać. Na kolejną sagę, na następną historię pełną trudnych wyborów, niewyjaśnionych spraw, wątków i historycznych postaci, misternie wplecionych w fikcję. Opowiedzianych tak, że nie sposób przerwać lektury do samego końca. Aż do posłowia, które jest zawsze wisienką na Siembiedowskich tortach. Którego czytanie przepięknie finalizuje i dopina wszystko co wcześniej przez kilkaset stron szalało w mojej wyobraźni. Z Opola poprzez Berlin, Stuttgart, Madryt, Kair aż do Gdańska i tajemniczej kopalni w Sudetach. Poznajemy nowych bohaterów, spotykamy tych znanych z „Katharsis”, w tle przemykają nawet ci z „Gambitu”. Pierwszoplanowy bohater splata tym razem w sobie nazwisko jednego człowieka i historię innego, a losy jego i jego bliskich pokazują, jak silne były śląskie korzenie w polskich i niemieckich rodzinach, związkach i innych trudnych relacjach. I to, jak różnie toczyły się losy ludzi z tej samej okolicy, podwórka, domu. I to wewnętrzne rozdarcie czytelnika wobec Bruna, ten rozdźwięk, czy akceptujemy jego wybory i jego samego, czy wręcz przeciwnie, bo jednak stoi on po stronie świata, którego w szkole uczono nas nienawidzić. Jest człowiekiem poturbowanym przez historię, przez co nie miał wyboru? Czy po prostu postępował źle? Jak blisko jest od miłości do nienawiści. Jak trudno zapomnieć, jak łatwo zapiec się w zemście. Jak łatwo ufać nie temu, komu się powinno. Jak trudno wybaczyć temu, kogo się kochało najbardziej. Niezwykłe życie braci Janoschek, ich jedynej przyjaciółki Grety, ich wroga Flinka, niesamowita cyrkowa kariera, prowadząca do niezwykłych wojennych przydziałów, przyjaciele i wrogowie, niewiarygodne akcje, te udane i nieudane. Wizja zemsty, karmiona nienawiścią przez lata. I ten niezwykły splot życiowych ścieżek, prowadzący Janoschka krętymi drogami do greckich Tosidosów, znanych nam z „Katharsis”. A po drodze naziści i wizje polityki, gospodarki i świata, o których nie mieliśmy pojęcia. Po prostu nie sposób zebrać i zgrabnie opisać to, co zostawia w czytelniku ta książka. Bo jak zwykle Autor darowuje nam mnóstwo faktów i wiedzy z Wielkiej Historii, ale i wspaniałych fikcyjnych emocji, przygód i szalonych akcji. I ten język, te fenomenalne nawiązania, delikatny humor i subtelne ironiczne odwołania (ach, ci makaroniarze, którzy odłożyli broń! Cudo!). Niezrównana lekkość pióra, która na jednej stronie wywołuje strach i rozpacz nad losami bohaterów, by za kilka następnych pozwolić wyrównać oddech. Po prostu uwielbiam. Nemezis to bogini zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia. I o tym jest ta książka. Bardzo gorąco ją polecam! Zresztą po raz kolejny pozwolę sobie zacytować samą siebie: „Najnowsza książka mojego ulubionego Autora już za mną. Najlepsza książka tego roku już za mną. Zazdroszczę Wam, że dopiero będziecie ją poznawać.”

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA "Nemezis" Maciej Siembieda, Wydawnictwo Agora, PREMIERA 26 KWIECIEŃ 2023 Nemezis- bogini zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia. Nazywana kobietą bez winy i wstydu. Każda książka Macieja Siembiedy to gwarancja dobrej prozy. Za każdym razem autor czytelnika urzeka i tym samym zawłaszcza. Tym razem też. "Nemezis" nie da się dawkować. Choć chciałoby się delektować, bo błyskotliwość autora zachwyca, książkę się pochłania. Nie można jej odłożyć choć na chwilę bo w miarę czytania fabuła coraz bardziej intryguje. Ciekawość bierze górę. Zniewala. W powieści Macieja Siembiedy "Nemezis" fikcja literacka miesza się z faktami historycznymi. To zdecydowanie czyni fabułę bardziej wartościową. Do tego historia napisana z rozmachem. Akcja toczy się na przestrzeni lat 1936 - 1991. W Opolu, Chrząszczycach, w Berlinie, Rzymie, Stuttgarcie, Madrycie, Kairze. Na Dolnym Śląsku, w Świętoszowie, Starachowicach, w Lądku- Zdrój. We Wrocławiu, Gdyni, Sopocie, Gdańsku. Bruno Janoschek to artysta cyrkowy fenomenalnie rzucający nożami. W czasie drugiej wojny światowej hitlerowski komandos z legendarnego oddziału Otta Skorzenego. W PRL-u więzień. Wreszcie uczestnik niebezpiecznej gry o przyszłość Śląska w nowej Europie. "Ten człowiek odnajdował obrazy z przeszłości. Przypominał je sobie jak utrwalone na starym filmie, klatka po klatce, a potem porównywał z tym, co miał przed oczami. Chwilami twarz mu się rozpogadzała, to znów smutniała na widok ruin i okaleczeń, jakie Zaodrze wyniosło z wojny." Bruno Janoschek to główny bohater z opolskiego Zaodrza. Z Herbertem, bratem tworzył jedność. Mimo, że ten był od niego starszy o dwa lata. Gdy Herbert zginął, Bruno poprzysiągł zemstę za jego śmierć. To nic, że ten go wcześniej boleśnie zdradził. Więzy krwi dla młodszego z braci były najważniejsze. "Nemezis" to powieść o zemście, która staje się obsesją. O przypadku, który kieruje życiem. Ale także o miłości, jedynej, która mogła się spełnić gdyby nie więzy tajemnicy, której nie można było ujawnić. Pisząc "Nemezis" Maciej Siembieda wykazał się ogromną wiedzą, talentem, piórem, weną. "Na stołach parowały krupnioki, kiełbaski i zasmażana kiszona kapusta z kminkiem. Do tego kołocze z serem lub makiem oraz piwo. Ocean piwa, roznoszonego w litrowych kuflach z grubego szkła przez wydekoltowane kelnerki zaprawione w Oktoberfestach. Każda z nich zabierała kiść kufli naraz, osiągając podczas wieczoru lepsze wyniki w rwaniu i podrzucie niż członkowie kadry olimpijskiej RFN w podnoszeniu ciężarów." Autor wykonał tytaniczną pracę i stworzył ekscytującą historię. Chapeau bas Maciej Siembieda. "Nemezis" GORĄCO POLECAM! "– Pół litra wódki nie robi na mnie żadnego wrażenia. Przed akcją wypijam pół kieliszka oliwy i dwa-trzy litry wody. – Gdzie się tego nauczyłaś? – W Moskwie. Spędziłam tam jakiś czas. A, i jeszcze coś. – Turwid rozkręciła się w udzielaniu pijackich rad. – Nie wolno mieszać alkoholi, a jeśli już mieszasz, to pamiętaj: nigdy nie spożywaj słabszych trunków po mocniejszych. Odwrotnie, owszem."

Po przeczytaniu wszystkich jego książek stwierdzam, że jest jeden obszar, w którym twórczość Macieja Siembiedy nigdy nie zaskoczy. To Jakość. Tak, przez duże Jot. Jego książki są kolejnym doskonałym przykładem na to, jak umiejętnie dobrane tło historyczne przyciągnie czytelnika - i nie puści. Nie inaczej jest z „Nemezis” wydaną jako kontynuacja „Katharsis”. W historii Brunona wszystko jest na swoim miejscu, nie ma niespójności, zbędnych wydarzeń, ciągnących się opisów. Tu każda kolejna karta trzyma w napięciu, dlatego tej książki po prostu nie da się odłożyć w połowie. Wiele postaci, przy czym każda stworzona dokładnie. Wiele wątków, a każdy prowadzi do sedna. Rozmach geograficzny i czasowy daje poczucie stworzenia pewnego rodzaju sagi. Zemsta jako motyw przewodni życia bohatera, który podporządkowuje jej niemal wszystko. Czy słusznie? Czy nie przysłania mu ona oczywistości i realnej oceny pewnych wydarzeń? Kim w zasadzie jest Bruno? To kolejna z książek Macieja Siembiedy, która - okraszona jego autografem - stojąc na mojej półce będzie przywoływała same miłe wspomnienia z czasu z nią spędzonego.

Jaki mamy problem z historią? A właściwie problemy, bo zarzutów i bolączek związanych z tą nauką nie brakuje. Historia jest nudna, bo to niekończący się ciąg dat, nazwisk, dynastii, traktatów, bitew, sojuszy. Jest nauką bezkresną, wielowymiarową, nieoczywistą i absolutnie nie czarno-białą. Wynik działania za każdym razem może być inny, akcja powoduje niespodziewaną reakcję, a i nie każdy wątek doczeka się zasłużonej puenty. Maciej Siembieda na stronach swoich bestsellerowych powieści pomaga czytelnikowi oswoić się z zawiłością dziejów XX wieku. Jak wiadomo z innej, nomen omen, historii, trzeba wziąć odpowiedzialność za to, co się oswaja. Autor Katharsis i Nemezis z pełną odpowiedzialnością, a przy tym pokorą i konsekwencją manewruje wśród meandrów losów bohaterów i rzeczywistości, z którą przyszło im się zmierzyć. Z wejściem w świat „Katharsis”, a później „Nemezis” zwlekałam długo, mimo licznych głosów zachwytu i przychylnych recenzji. Zbudowałam sobie obraz dzieł - pomników: patetycznych, z wielką historią w tle, przytłaczających wagą opisanych w nich zdarzeń. I tu pierwsze zaskoczenie - zamiast pomników są ludzie z krwi i kości, do bólu prawdziwi, ani dobrzy ani źli, niejednoznaczni, próbujący odnaleźć się w rzeczywistości, w której przyszło im żyć. Postaci zarówno autentyczne jak i fikcyjne, a te drugie misternie i niewymuszenie wplecione w bieg zdarzeń, prowadzą czytelnika przez dekady pełne emocji, rozczarowań, tęsknot i zwrotów akcji. Zaskakująca jest też łatwość, z jaką autor wciąga i angażuje czytelnika w losy rodziny Tosidowskich czy braci Janoschek. Bohaterowie Katharsis i Nemezis to postaci nieoczywiste, zmienne, budzące skrajne emocje. To bohaterowie trudni, niejednoznaczni, często dźwigający brzemię wydarzeń, w obliczu których musieli porzucać marzenia, ojczyznę i szanse. Zaślepieni ideą, chciwością, żądzą zemsty. Ten poczet życiorysów zmarnowanych, rozjechanych gąsienicami czołgów, ranionych kulami, tajemnicami, uwikłanych w wielką historię pozostanie ze mną na długo, jeśli nie na zawsze. am autor wskazuje, że dla niego nadrzędną wartością w procesie tworzenia jest przekazanie historii. A historia to nie walka dobra ze złem, szczęśliwe zakończenia czy nagradzanie dobrych uczynków. Losy bohaterów powodują sprzeciw, frustrację, doprowadzają do łez. Maciej Siembieda nie koloryzuje, z szacunkiem i umiarem zaprasza do świata autentycznego i surowego, do bólu prawdziwego. Bez fałszywych ozdobników trzyma w napięciu i nie pozwala odłożyć tej historii na później; mimo że bywa trudna. I być może to właśnie ta prawda stanowi o fenomenie Katharsis i Nemezis.