Idzie tu wielki chłopak

nic by świat nie stracił, gdyby tej książki nie było. trzy dychy i trzy godziny, jak rzucone w szambo.

świetnie napisane opowiadania.

Uwielbiam ucieczki w historie, które nie sposób umieścić w ramach jednego gatunku literackiego. Do rzeczywistości osób dorastających na prowincji, bo jest mi to niezwykle bliskie. Grzegorz Bogdał, operując groteską, absurdem istnienia, poetyckością i niewybrednym humorem opowiada o ludziach i zwierzętach, którzy nawet u kresu istnienia nie doznają należytego otulenia. Los ich nie oszczędza. Narracja surowa. Słowa, wycyzelowane, wielowymiarowe, trafiające w sam rdzeń serca. Napięcie budowane jak trzeba. Bohaterowie opowiadań to osoby starające się za wszelką cenę utrzymać na powierzchni. O czym świadczy, chociażby przebieranie się za wiewiórkę. Autor portretuje zależności i związki międzyludzkie. I prezenty, których nie chcielibyśmy otrzymać. Kreśli zdania o kondycji i zezwierzęceniu naszej natury. Eksponuje małe i wielkie apokalipsy codzienności, nierówności społeczne. Rozprawia się z pęknięciami w psychice i śmiercią, która zabiera więcej, niż mogliby przypuszczać. Pamięta o braciach mniejszych i ich roli w codzienności wielu z nas. Jestem urzeczona. Opowiadania zasiadły we mnie głęboko. Pozornie odrębne. A jednak łączy ich wspólny mianownik : egzystencjalny ból. Śmiem twierdzić, że autora czeka ogrom nagród literackich, bo jego wyobraźnia i umiejętność obserwacji życia wielu z nas niczym plazma. Nie pamiętam już, kiedy czytałam coś tak wykręconego, melancholijnego, momentami surrealistycznego i angażującego w pełni. A przecież mówimy o krótkiej formie. Nie sposób dalej dzielić się wrażeniami, żeby nie było spojlerów. Co tu dużo gadać. Najwięcej niespodzianek niesie życie. Każdy czytelnik odczyta zbiór przez własne doświadczenia. Łatwo współodczuwać, empatyzować z postaciami – co jest ogromną wartością dodaną. Ubolewam, że o tym niezwykle utalentowanym autorze jest tak cicho.