Bogowie saren

No trochę bełkot. Ta cała ekofilozofia może i by się obroniła przy sprawniejszym warsztacie pisarskim. Zdjęcie na okładce jest świetne i to ono sprzedaje tę książkę.

„Bogowie saren” historia o czasach kiedy wiarę w bóstwa uczono się od zwierząt. To opowieść plemienia Strugi, żyjącego w puszczy goślińskiej, które czci bogów saren. Pojawiają się złe znaki. Ludzie zaczynają popełniać błędy. Zło nadchodzi, a strzyga staje na jego czele. Długo zastanawiałam się jak opisać tę powieść. Do jakiej kategorii ją zaliczyć i co mi przypomina. Finalnie stwierdziłam, że „Bogowie saren” bardziej przypominają trochę legendę, a trochę baśń. Zaskoczyło mnie to. Po opisie nastawiałam się na coś zupełnie innego, coś bardziej zbliżonego do fantastyki. Nie ukrywam, że właśnie to wrażenie i przekonanie, iż to będzie trochę inny typ historii sprawiło mi lekki zawód. Tak ta historia jest na swój sposób magiczna, ma swój niesamowity klimat. Pozwala odetchnąć pełną piersią wśród otaczającej ludzi natury. Natury, która odgrywa w tej powieści ważną rolę. Ta puszcza, te drzewa, sarny… Magia! To z pewnością coś nowego, coś innego i intrygującego. Jednak pomimo tak wielu plusów nie mogłam się odnaleźć w tej książce. Bo ona jest dobra, ale hmm…. Cóż po prostu nie dla mnie. Nie ma tak naprawdę w niej rzeczy, do której mogłabym, albo chciałabym się przyczepić. No nie ma bo ten baśniowy klimat, otoczenie natury, wiara w bóstwa. To wszystko było wyjątkowe. Ale nie wiem po prostu nie czuje satysfakcji z lektury. Czułam się zagubiona i dalej się taka czuje myśląc o tej historii. Coś mi w niej nie do końca zagrało. Ale co? Nie wiem. Szczerze to może przez to, że oczekiwałam zupełnie czegoś innego. Z jednej strony tak dokładnie myślę, a z drugiej wciąż uważam, że po prostu nie było nam dane się polubić. Czy polecam? Cóż w sumie to tak. „Bogowie saren” z pewnością zasługują na poświęcenie im chwilki. Kto wie może wy pokochacie ją pierwszych stron?

Sięgając po "Bogów Saren" spodziewałam się "zwykłej" fantastyki (na tyle, na ile ten gatunek może być zwykły), a dostałam starą baśń, magiczną legendę. A wszystko to za sprawą ciekawego stylu w jakim pisze autor - z jednej strony współczesnego, ale nie do końca. O ile na początku ciężko było mi się wgryźć w tę historię, o tyle później ciężko było mi wyjść z tego świata... Goślińską puszczę zamieszkują plemiona wyznające bogów spokrewnionych z różnymi zwierzętami. Czciciele bogów wilków są waleczni, wyznawcy bogów turów- nieustraszeni, bogowie jeży uczą wyznawców odporności na trucizny, natomiast bogowie saren są opiekuńczy, czujni i wyrozumiali. To ich czci plemię Strugi, ale na Strugę poluje Strzyga. Strzyga chce zniszczyć wszystko, co żyje, choć sama żywi się ludzkim strachem więc co gdy już nie będzie komu się bać? Opętana żądzą mordu nie myśli o tym, tylko wysyła swoich upiornych Zwiadowców na polowania. Jednak lud Strugi może być ludźmi, a może stać się sarnami, lub drzewami- nie tak łatwo go wytropić. Zaś ci, co nie wywodzą się z jej ludu razem z nią ruszają na wojnę ze Strzygą. Ciężko oddać w kilku zdaniach niesamowity klimat tej książki. Autor maluje słowami obraz pięknej dzikiej puszczy, prastarej magii, tworzy niesamowite istoty i ciężko uwierzyć, że są to owoce jego wyobraźni, a nie stworzenia pochodzące z mitologii. Nic w tej historii nie jest oczywiste, nic nie jest pewne ani przewidywalne. Bitwy między ludźmi, a upiorami opisane są tak, że można poczuć jakbyśmy sami w nich uczestniczyli. Jednak strona duchowa też jest dopieszczona i prawie na każdej stronie można znaleźć mądre przesłanie, wezwanie do uczciwego życia, czy nie krzywdzenia otoczenia.

Rewelacyjna, odkrywcza. Świetna przygoda. Oryginalne połączenie fantastyki ze współczesnymi problemami, takimi jak wojna, degradacja środowiska naturalnego, zagłada zwierząt. Warto przeczytać.