Ballada o lutniku

Ballada o ostatnim dziele czeskiego mistrza lutniczego . Georga Heniga, nędzarza wegetującego w piwnicy sofijskiej rudery, szczutego psem przez sąsiada, który nory lutnika pożądał. Ostatni instrument. Cóż z tego, że nie były to skrzypce jak inne. Cóż z tego, że na czymś takim nikt nie będzie koncertował. Viola d’amore. Jej plecy powstały z jawora, który rósł w Spindlerowym Młynie, a front był z sosny z bawarskiego Mittenwaldu. „Były wielkości wiolonczeli, może nawet większe. Na ich szerokim gryfie Georg Henig rozpiął siedem strun i jeszcze tyle samo pod koziołkiem i listwą gryfu (...) Z cieńszego końca gryfu wyrastała głowa kobiety. Ojciec odwrócił instrument na plecy i delikatnie postukał palcem w korpus, w to miejsce, gdzie, jak sądził, była dusza skrzypiec. W piwnicy rozległ się cudowny dźwięk, tak jakby to nie była piwnica, ale sala o wspaniałej akustyce”. Zamiast ślimaka Henig wyrzeźbił głowę kobiety, której oczy zasłonięte były wstążką. Twarz była piękna i smutna, uważał mały Wiktor. Stary mistrz tłumaczył chłopcu swoim łamanym bułgarskim: „Nie smutna. Kiedy muzyk gra, patrzy prosto w głowa. Gra najpierw dla głowa, potem dla innych. Głowa wszystko rozumie, wszystko. Jak nie ma miłości w piersi, jak nie patrzy miłości na lico, muzykant nie majster. Może wirtuoz, ale nie majster. Rozumie?” Uczniowie Heniga pytali: - Kto to zamówił? „- Nikt nie zamówił – odpowiedział – Robił na chwałę rzemiosła”. Dawni uczniowie byli już wziętymi lutnikami. Ledwie nadążali z zamówieniami. Dbali o markę. Bali się, że „dziwactwa” starego mogą im zaszkodzić w interesach. Chcieli odkupić, za dobra cenę, narzędzia. Ale narzędzi po ojcu się nie sprzedaje. Nawet w wielkiej biedzie. Staremu mistrzowi przyszło żałować, że ich uczył. Uczył, ale poza robieniem pieniędzy niczego nie nauczył. A w każdym razie nie najważniejszego - miłości. Co to za świat, gdzie majstrowie nie kochają swojej roboty. Ich klienci nie kochają skrzypiec, skrzypce przestały kochać muzykę. Świat, w którym człowiek zapomniał, jak kochać siebie samego. Może nie żal było lutnikowi odchodzić? Ale czemu w takim poniżeniu i biedzie. Mały Wiktor miał 12 lat i uważał, że Georga Heniga zabrały cienie. „(...) kiedy nie znalazłem twojego grobu i na żadnym z krzyży nie odczytałam twojego imienia, domyśliłem się, co się stało. Mgła opadła z moich oczu i zobaczyłem – oto zapada wieczór, w jakimś punkcie na niebie zaczyna się unosić kłąb gwiezdnego pyłu, wypada z niego jeździec, który wściekle popędza konia (...) Zabieraj się! Ruszaj! Czekają na ciebie!” Niecierpliwie czekali aż Georg Henig skończy swoje ostatnie skrzypce –jego brat waltornista Anton, ojciec lutnik i żona Bożenka. „W tym czasie, kiedy koń tańczy przed tobą i twój brat przytrzymuje jedną ręką uzdę, ty wstajesz z kozetki w domu starców, bierzesz skrzypce pod pachę, prostujesz swoje ciało i już nie jesteś tym karłem z ulicy Wołowa, którego znałem, jesteś młodym, przystojnym, niebieskookim mężczyzną, tym samym, który na początku wieku przyjechał do Bułgarii, żeby znaleźć uczniów...”

Przepiękna książka. Trochę baśń, trochę rzeczywistość. Wzruszająca, wciągająca, zapadająca w pamięć. Przeczytałam na jednym oddechu.

Prezent dla mamy. Z lutnictwem książka nie ma za wiele wspólnego, dla mojej mamy zbyt smutna książka i nie przeczytała jej niestety

Książkę kupiłam na prezent, sama nie czytałam. Usłyszałam o niej w audycji Tok FM "Poczytalni"

Wielka - mała książka. Mnie może nie do końca porwała, ale zostawia w czytelniku ślad.