Aż po horyzont. Tom 1

recenzja przy tomie 4

To moje pierwsze spotkanie z tą autorkę. Książka należy do gatunku obyczajowych, ale jest inna od tych, które zwykle czytam. Historia pewnej rodziny. Weronikę poznajemy jako pierwszą. Są lata siedemdziesiąte i zupełnie inna świat. Świat, który mam jeszcze w pamięci w nielicznych wspomnieniach, choć ja urodziłam się już lata 80-te, mimo to świat mojego dzieciństwa podobny. Weronika to młoda kobieta, tuż po rozwodzie (choć w sumie nie ma dokładnie określone czy to miesiące, czy np. lata), matka dwóch chłopców w wieku szkolnym. Nie umie poradzić sobie z życiem nie tylko teraz po rozwodzie ale i w trakcie małżeństwa. Teraz byśmy to określili niezaradna życiowo. Problem nie tkwi w samej Weronice ale w jej rodzicach. Nadopiekuńczy, oczko w głowie tatusia zupełnie inaczej traktowana niż jej młodszy brat Oskar. Z czasem, gdy poznajemy jej historię i jej rodziny, wychodzi na jaw wiele tajemnic. Nie na wszystkie mamy od razu odpowiedź, choć pokuszę się, że nic w tej książce nie zostało do końca wyjaśnione. Autorka świetnie prowadzi nas wokół tajemnicy rodzinnej. Kim jest ciotka Wanda? Czemu rodzice milczą na jej temat? Czemu rodzice odizolowali się w ogóle od reszty rodziny? Jaka tajemnice skrywają? Te i wiele innych pytań nasuwa się w trakcie czytania. Tom pierwszy tylko pobudza nasz apetyt na rozwiązanie tej historii. Bohaterowie są świetnie wykreowani. Oskar typowy młody chłopak, który ucieka z rodzinnego domu. Nie jest to typowa ucieczka, raczej wyprowadzenie się spod skrzydeł rodziców. Rodziców, którzy próbują narzucać swoją wolę. Początkowo to udaje im się z Weroniką, która w końcu otwiera oczy i bierze swoje życie w swoje ręce. Bardzo podoba mi się ta przemiana Weroniki. Dziewczyna, mimo że jest dorosła, ma swoje dzieci jest blisko ze swoim bratem. Nie zgadzają się w wielu kwestiach. Oskar jako młody chłopak , jest bardziej życiowy niż jego starsza siostra. Twardo stąpa po ziemni i jest przeciwieństwem siostry. Z czasem Weronika zmienia się na plus. Książkę, czyta się szybki, nie ma zbędnych opisów. Sam historia piękna. Mamy pokazane lata przed wojenne, w czasie wojny i lata współczesne bohaterom Dużym plusem są fragmenty wspomnieć matki, ojca Weroniki i Oskara. Odkrywają nam rąbek tajemnic widzianych ich oczyma. Kolejnym są wspomnienia Wandy, niejako jakby w postaci listów. Taki zabieg jest świetny, ukazuje nam zupełnie innym obraz tych samych wydarzeń. Teraz z przyjemnością zabiorę się za czytanie tomu II. Historia mnie wciągnęła i ciesze się, że mogę przeczytać książki jedna część po drugiej.

"Aż po horyzont” to pierwsza książka Agnieszki Janiszewskiej, jaką czytam. Zainteresował mnie opis i wojenne tło, dlatego bardzo chciałam ją przeczytać. Dziękuję wydawnictwu Novae Res za taką możliwość! Historię poznajemy z perspektywy Weroniki Piontkowskiej, której życie kręci się wokół dzieci i domu w Jaktorowie. Jest mocno związana z rodzicami i z nimi w rodzinnej miejscowości czuje się najlepiej. Między innymi dlatego rozpadło się jej małżeństwo i kobieta czuje, że to kolejna z ról w jakiej się nie sprawdziła. Gdy Weronika zaczyna odkrywać rodzinne tajemnice, okazuje się, że te idealne miejsce wcale nie jest bez skazy, a członkowie jej rodziny mają wiele sekretów. Niestety, wielu z nich milczy i nie chce zdradzić co wydarzyło się w Jaktorowie w czasie wojny i czemu zerwali kontakt z innymi członkami rodziny. Do czego dotrze Weronika? Czy uda jej się zburzyć mur milczenia? Dla mnie ta powieść była zdecydowanie za spokojna. Liczyłam na większe emocje, dramatyczne historie, burze i rozdarte serce, a tu czuję spory niedosyt. Być może też dlatego, że to dopiero pierwsza część i wiele tajemnic nie zostało wyjaśnione. Dla mnie trochę irytująca była główna bohaterka, która z jednej strony jest dorosłą, wrażliwą kobietą, matką, wzorową córką, ale z drugiej jest niezdecydowana, nieporadna, nie potrafi wyrazić swojego zdania. Pozwala decydować o swoim życiu, nie umie postawić się rodzinie, przez co bardzo traci w oczach czytelnika. Czytają, miałam przed oczami małą dziewczynkę, a nie dorosłą kobietę. Samo tło wydarzeń i przeszłość bohaterów jawi się bardzo ciekawie, jednak tła wojennego jest bardzo mało i tu również mam spory niedosyt 😊 Z ogromną ciekawością czytałam fragmenty pamiętnika, które pisane są z perspektywy ciotki Weroniki, z którą rodzina zerwała kontakty. Niestety, w tej części nie wyjaśnia się co się dokładnie stało, choć pewne elementy układanki już się pojawiają. “Aż po horyzont” czytało mi się bardzo szybko, choć nie ma tu zawrotnej akcji i nie dzieje się bardzo wiele. Rodzinne tajemnice intrygują i zachęcają do dalszego czytania. Jestem ciekawa jaką historię skrywa sielskie Jaktorowo. Ta powieść to lekka obyczajówka a z otwartym zakończeniem- druga część już na mnie czeka i liczę na większe emocje i rozwiązanie wszystkich zagadek a także na to, że losy Piontkowskich okażą się bardziej burzliwe i dramatyczne niż w pierwszej części :) Bardzo dziękuję wydawnictwu Novae Res za możliwość przeczytania obu części przed premierą!

Powieść "Aż po horyzont" jest pierwszą przeczytaną przeze mnie książką pani Agnieszki, i wiem że po tak ciekawej lekturze na pewno sięgnę po inne pozycje autorki. Pierwszy tom powieści bardzo mi się spodobał, ogólnie lubię powieści historyczne. W danym tomie akcja toczy się w 70-tych latach, poznajemy zawiłe relacje rodziny Rewczyńskich. Bardzo duży wpływ na relacje i losy rodziny mają cienie z przeszłości, które poprzez pytania dzieci Jana i Izabeli wychodzą na światło dzienne. Weronika i Oskar pragną poznać prawdę na temat relacji ich ojca z jego przyrodnią siostrą, rodzeństwo drąży temat ale rodzice milczą i nie mają zamiaru wyjawić dawnych tajemnic. Najbardziej podobały mi się i równocześnie zaintrygowały rozdziały pisane z punktu widzenia siostry Jana, Wandy. Klimat lat 70-tych oraz retrospekcje przenoszące nas bardziej wstecz idealnie są do siebie dopasowane i dzięki dopracowanej i ciekawej fabule tworzą wciągającą powieść. Książka wciągnęła mnie od pierwszej strony, autorka ma prosty styl i łatwy w odbiorze. Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, można bez przeszkód wyobrazić sobie jak mogliby wyglądać w prawdziwym życiu. Autorka bardzo dobrze przedstawia całą historię i czytając ją można pobawić się w detektywa i wyobrazić sobie co takiego mogło się stać że rodzeństwo zerwało ze sobą kontakt na tak długo. Spodobała mi się również przemiana Weroniki, która zaczyna brać życie w swoje ręce i wyrwać się spod skrzydeł rodziców, którzy cały czas narzucają jej swoją wolę. Powieść czyta się błyskawicznie, nie ma zbędnych opisów. Piękna historia która jest dobrze przedstawiona zawsze skradnie serce czytelnika. Pani Agnieszka porusza również w książce temat zbytniego przywiązania się do rodziny, nieumiejętności postawienia na swoim, jak również rozstania i nieszczęśliwej miłości. Szczerze książkę polecam, dałam się z łatwością porwać historii Już nie mogę się doczekać przeczytania kolejnego tomu mam nadzieję, że będzie również tak wciągający.

"Czasem rodzinne więzy bardziej dzielą, niż łączą". Warszawa, lata 70. Weronika Piontkowska to świeża rozwódka, nauczycielka francuskiego w liceum i matka dwóch rezolutnych chłopców. Jednak w żadnej z ról, jakie przyniosło jej życie, nie odnajduje się zbyt dobrze – poza jedną. W sielskim, ustronnym Jaktorowie, wśród pachnących łąk i lasów wciąż może być beztroską córką swoich rodziców. Wkrótce okaże się jednak, że raj na ziemi nie istnieje, a sielankowa posiadłość, którą Weronika tak kocha, skrywa wiele dramatycznych historii… Jaką cenę w czasach stalinizmu zapłacił za Jaktorowo jej ojciec? Dlaczego po latach wciąż nie chce rozmawiać o własnej siostrze, gdzie mają swoje źródło wszystkie rodzinne tajemnice? „Aż po horyzont” to kolejna piękna i intrygująca powieść w dorobku Agnieszki Janiszewskiej, którą bardzo cenię za styl, dojrzałość oraz bogactwo języka. Za każdym razem pisarce udaje się wciągnąć mnie w jej wyimaginowany świat na tyle mocno, że angażuję się we wszelkie poczynania jej bohaterów, którzy nigdy nie są mi obojętni. Autorka wikła ich losy w tryby wielkiej historii i zawsze wychodzi jej to znakomicie. Zwyczajne codzienne problemy wymieszane z barwną przeszłością, wzbogacają i ułatwiają zrozumienie wielu wydarzeń. Tym razem znajdziemy się w latach 70, a dzięki wspomnieniom ciotki Wandy, przeniesiemy się o kilka dekad wcześniej. Weronika jest bardzo ciekawą postacią, na początku lekko pogrubioną, a jej dążenie do poznania prawdy na temat rodzinnych powiązań, sporów i konfliktów, w pewien sposób stanie się i naszym celem. Jednak na odkrycie wszystkich tajemnic pozostaje nam poczekać do tomu drugiego.