Asymetria

„Asymetria” to powieściowy debiut Lisy Halliday. W dodatku debiut bardzo udany, skoro książka okrzyknięta została jednym z najważniejszych wydarzeń literackich 2018 roku. Nawet jeśli nie zna się tych szczegółów, z emocjami i zaciekawieniem śledzi się losy głównych bohaterów, tylko pozornie odmiennych i niemających ze sobą nic wspólnego. Najpierw poznajemy fragmenty życia Mary-Alice, pracownicy znanego wydawnictwa, która przypadkiem poznaje wybitnego pisarza. Młoda kobieta szybko wdaje się z nim w romans, jednak ten związek okazuje się bardziej skomplikowany, niż by można początkowo sądzić. O losach bohaterki opowiada trzecioosobowy narrator, który wydaje się mieć dystans do przedstawianych wydarzeń. Ta pierwsza część powieści składa się z krótkich migawek i zapisków oraz z dialogów między bohaterami. Co łączy Alice z mężczyzną, który mógłby być jej dziadkiem? Czy to tylko chwilowe zauroczenie, czy wyrachowanie, uzależnienie, a może złożone relacje mistrza i uczennicy? Na to pytanie autor nie daje jednoznacznej odpowiedzi, która podana jest na tacy. Czytelnik musi sam pokusić się o refleksje, skojarzenia i interpretacje. Druga część jest skomponowana zupełnie inaczej. Tutaj wydarzenia poznajemy bezpośrednio z perspektywy głównego bohatera i narratora w jednym. Amar zostaje zatrzymany na londyńskim lotnisku, gdyż wzbudza podejrzenia swoim podwójnym obywatelstwem, pochodzeniem i tłumaczeniami na temat podróży. Wykształcony Amerykanin irackiego pochodzenia, mimo iż jest człowiekiem inteligentnym, nie jest w stanie przekonać emigracyjnych urzędników, że nie ma złych zamiarów, po prostu chce spotkać się z dawno niewidzianym bratem. Czekając na rozwiązanie problemu, bohater wspomina swoje dzieciństwo, młodość, złożone relacje z bliskimi. Dzięki tym retrospekcjom poznajemy przyczyny emigracji i zagubienia Amara. Dwie, pozornie osobne historie, i jeszcze – na deser i jako podpowiedź – część trzecia, którą pozwolę sobie nazwać niespodzianką, by nie popełnić śmiertelnego grzechu spojlerowania:). Niemal czterysta stron domysłów, niedopowiedzeń, niespodzianek, oczekiwań i zaskoczeń, a także porównań... Nie każdy lubi taką konwencję, ale ja jestem jak najbardziej „ZA”! Lisa Halliday postawiła sobie wysoko poprzeczkę i przeskoczyła ją w najlepszym stylu, który łączy epicką klasykę z literackimi, zwłaszcza fabularnymi eksperymentami. Przede wszystkim jednak zmusza czytelnika do myślenia, poszukiwania, refleksji na temat miejsca człowieka we współczesnym świecie, potrzeby akceptacji, uczuć i zrozumienia, bólu przejmującej samotności... I po to właśnie jest LITERATURA! BEATA IGIELSKA